Binnen een honingbijenkolonie heerst een strikte hiërarchie. Wereldwijd zijn er ongeveer tien soorten honingbijen, waarvan in Nederland alleen de westelijke honingbij (Apis mellifera) voorkomt. Honingbijen leven in permanente volken en worden gekenmerkt door hun eusociale structuur. Dit betekent dat de bijen samenwerken bij de voortplanting, een duidelijke arbeidsverdeling kennen en dat verschillende generaties gelijktijdig in een kolonie aanwezig zijn.

De dagen daarvoor hadden hevige regenbuien de omgeving getekend, en ook de dag erna zou regenachtig zijn. Gelukkig schonk de maandag ons iets rustiger weer: geen overvloedige regen, al waaierde er wel flink wind. Dit maakte de dag wat speelser en nerveus, want hoewel ik als imker weet dat bijen meestal kalm blijven, kunnen zij bij minder goede omstandigheden toch ongeduldig of defensief worden. Gelukkig voelde iedereen – zowel bij als kind – de wederzijdse nieuwsgierigheid en respect. Zo werd de spanning omgezet in een collectieve viering van de natuur, waarin de bijen en de kinderen van elkaar leerden dat begrip en geduld de sleutel zijn.

Samen begonnen we aan een reis vol ontdekking. Met onbevangen nieuwsgierigheid leerde hij me niet alleen praten met de bijen, maar – nog belangrijker – te luisteren naar hun stille verhalen. Het was in de zachte zoemende taal van de insecten dat ik leerde over doorzettingsvermogen, over het vertrouwen in een natuurkracht die wij mensen nauwelijks te bevatten vermoeden. Ik herinner me de keer dat ik, in de ergernis van de realiteit en het wonder van de natuur, de water halende bijen – de laatste dienaren, die in hun laatste dagen geen honing of stuifmeel verzamelden maar water – moest vangen en op zijn rug laten prikken. Soms waren het er meerdere tegelijk, en altijd met de wetenschap dat hij, ondanks de risico’s, niet allergisch was voor deze illustere remedie. Een chirurg, gewend aan operatieve ingrepen, had nog nooit gezien hoe een rug, waarvan men dacht dat deze operatief hersteld moest worden, plotseling verbeterde dankzij de subtiele aanraking van de natuur.

De meest voorkomende soort is Urtica dioica (de grote brandnetel); deze is terug te vinden op vochtige graslanden, langs bosranden en oude akkers. Tijdens de lente verschijnen jonge, zachte toppen vol energie. Ondanks de herkenbare stekende haren, barst de plant wel van de kracht en voedingsstoffen.

De Gewone margriet komt in bijna heel Europa voor en strekt zich zelfs uit tot Midden-Siberië. Ook in Noord-Afrika, Oost-Azië, Australië, Noord- en Zuid-Amerika heeft de plant als ingevoerd exemplaar haar plaats gevonden. In Vlaanderen is de margriet nog altijd een vertrouwde verschijning, alhoewel ze in sommige gebieden – zoals de duingebieden – sterk is afgenomen. Onder het juiste beheer in graslanden en bermen, waar maaien pas gebeurt nadat de zaden zijn gevormd, blijft deze plant in volle bloei verschijnen.

Met haar lila tot paarse bloemen is knoopkruid een sierlijke vaste plant die vanaf juni tot in oktober bloeit. Ze trekt talloze insecten aan, waaronder hommels, wilde bijen en zweefvliegen. Haar lange bloeiperiode maakt haar een waardevolle voedselbron voor bestuivers, vooral wanneer andere planten al uitgebloeid zijn.

🌿 Ervaar de magie van kruiden en de zomerzonnewende 🌿

Overal in de tuin vormen bloemen een sprookjesachtige loper. Van de zachte tinten van de kievitsbloemen tot de vurige energie van zonnebloemen – elke bloem nodigt de bijen uit voor een intieme ontmoeting. Deze bloemen zijn niet alleen een feest voor het oog, maar ook de poorten naar een wereld waar smaak, geur en ritme samenkomen in een harmonieus ballet.

In een wereld waar strak gemaaid gras en perfect uitgelijnde borders het streven lijken, vind ik het hartverscheurend om te zien hoe een tuin, vol levenskracht en verfijnde details, in een woestijn van controle wordt veranderd. De zogezegde tuinman – misschien met de beste bedoelingen – heeft het kleine, maar onmisbare leven van de tuin weggevaagd. Hij heeft het gras en de bloeiende kruiden, de fijne plantjes die een eigen verhaal vertellen, weggehaald alsof ze slechts onbedoeld “onkruid” waren. Dat is niet de manier waarop een tuin mag leven; het is niet hoe overige natuurgevend leven moet escaleren tot puur esthetisch speelgoed.

Onze dromen vormen een venster naar het onderbewuste, waar elke beeldspraak een unieke boodschap kan bevatten. Bijen en alles wat ze voortbrengen – honing, bijenraat, propolis, koninginnegelei, nectar – komen in veel culturen voor als krachtige symbolen. In dromen onthullen deze elementen verhalen over samenwerking, transformatie, bescherming en de natuurlijke orde. Lees verder om te ontdekken hoe deze symbolen samen een rijk tapijt van betekenissen weven.